Deze avond is er zoals gewoonlijk op de jaarvergadering, koffie/thee met een versgebakken oliebol....

Verslag Jaarvergadering 29 januari 2020

De avond wordt geopend met een kort gedicht, nadat Dora ons een gelukkig 2020 heeft toegewenst.
Daarna is Betsy Nobel uitgenodigd voor het meditatief moment.
Voor deze avond heeft ze wat korte teksten uitgezocht waar ze even verder op in gaat.
Ze heeft nog steeds last van haar gebroken arm en zegt nu te weten hoe het voelt om oud te zijn. Alles gaat wat minder snel. En alles moet juist snel in deze jachtige wereld.
Snel
Een ontdekkingsreiziger ging met een stel “dragers” naar onherbergzame streken in Afrika. Ze wilden zo weinig mogelijk tijd verliezen en versnelden hun stappen als ze een heuvel op moesten of een rivier over staken. Plots stopten de dragers. De ontdekkingsreiziger reageerde verrast, want ze waren pas enkele uren aan het lopen. Dus hij vroeg: waarom stoppen jullie, zijn jullie nu al moe?
Eén van hen antwoorde: Nee we zijn niet moe, het is alleen dat we zo vlug verdergegaan zijn dat we onze ziel hebben achtergelaten. Nu moeten we wachten tot onze ziel ons weer ingehaald heeft.
Breien.
Vanaf mijn vroege jeugd is de kerk verbonden met breien. Vanwege Opoe. Zij breide eigenlijk altijd, en overal. Opoe was een lieve vrouw, altijd in het zwart gekleed, met de voeten op een bankje en een boel breipennen onder de arm. Opoe breide enkel sokken.
Eén keer per jaar mocht ik met haar mee naar de Bazaar van de hervormde vrouwenvereniging ‘De Lampen Brandende’. Opoe zat dan achter een tafeltje met een berg sokken die gretig aftrek vond. Zij was erkend sokkenbreister en van de opbrengst van haar breiwerken konden de lampen van de Oude Kerk waar zij elke zondag te vinden was, een jaar lang branden.
Opoe was blij dat ik dominee wilde worden. Toen ze stierf, liet ze een eigenhandig geschreven brief na waarin ze alles onder kinderen en kleinkinderen verdeelde. “Mijn Statenbijbel is voor Wim omdat hij voor dominee leert”.
Arm of rijk.
Een tropenarts werkt met zijn team onder primitieve omstandigheden. Ze vinden daar voldoening in.
Als hij in Nederland als arts was gaan werken had hij alles, apparatuur, medicijnen, modern ziekenhuis, enz. Ook privé zou het hem aan niets ontbreken.
De kunst is om niet te denken aan wat je allemaal zou kunnen hebben maar aan wat je wel hebt!
Samengevat: Alleen ga je sneller maar samen kom je verder.

Nu komen de diverse verslagen, De kascommissie was tevreden. Financieel goed geboerd, een aardig centje op de spaarrekening. Het jaarverslag wordt gepresenteerd via een PowerPointpresentatie. Willemien heeft foto’s gemaakt en deze ondersteund met teksten.
Zo krijgen we een helder beeld van het afgelopen jaar. Mooi gedaan!
Minie Jutten nodigt ons uit om eens mee te wandelen op woensdagmorgen. Elke woensdag start er om 9.00 uur een wandelclub vanaf de Groot.
Ongeveer 5 km en nadien is er koffie bij Jurgen. Deelname is gratis en aanmelden of afmelden hoeft niet.
Na dit officiële gedeelte verteld Miny van der Zande ons de indrukwekkende story over haar
overgrootmoeder “de Min van Prinses Wilhelmina”.
Ze begint met de geschiedenis van onze Oranjes. Daar is veel over te vertellen en bijzonder is de huwbare prinsen en prinsessen, in Duitsland op zoek gingen naar een partner. Zo komt ze in haar verhaal bij Prinses Emma die een man huwde die vele jaren ouder was. Toch schijnt het een goed huwelijk te zijn geweest. Ze kregen één dochter en het was in die tijd de gewoonte dat koninklijke moeders niet zelf hun kinderen de borst gaven. Daar werd een “min” voor gezocht. Een moeder die zelf ook net een baby had gekregen. Ze kwamen ze bij de eenvoudige boerenvrouw Evertje Schouten ( vrouw van der Zande) terecht. Ze werd aangenomen voor 60 gulden per maand en levenslang 200 gulden extra per jaar. Voor die tijd een fors bedrag. Anderhalf jaar heeft ze dit gedaan en in die tijd mocht ze niet naar huis. Ze werd regelmatig door een arts onderzocht enz.
Haar eigen baby werd naar haar zus gebracht en haar man moest voor de andere kinderen zorgen. Waarom deed ze dit? Miny dacht dat ze het als een opdracht van boven zag want ze was erg gelovig. Na anderhalf jaar kenden haar eigen kinderen haar niet meer. Emma zou gezegd hebben: Och dat komt wel weer goed. Haar hele leven hield ze een goed contact met Koningin Wilhelmina, die geregeld bij haar op de thee kwam. Er werd zelfs een boerderij voor hen gebouwd aan de Zwolseweg waar ze vrij konden wonen. Ze is 93 jaar geworden en stierf in maart 1945. De wens om Koningin Wilhelmina na de oorlog nog weer te zien ging helaas niet in vervulling.
Veel dames, waaronder ik hebben genoten van deze avond. Miny kon het duidelijk en levensecht vertellen maar toch heb ik er een nare smaak van over gehouden.
Welke moeder laat man en 4 kinderen (waaronder een pasgeboren baby) in de steek om anderhalf jaar een prinses te verzorgen in een paleis?
Miny deed hier nogal luchtig over en het verhaal is mooi maar ik denk toch dat Koningin Emma niet die lieve vrouw en moeder was, zoals ze bekend stond. Het is bijna misdadig om dit van iemand te vergen. Het is toch verschrikkelijk te merken dat je eigen kinderen je niet meer kennen.
Maar misschien ging het heel anders. Evertje en haar man Reijer, een arm boerenechtpaar hebben misschien toch voor het geld gekozen. Ze zullen gezegd hebben: anderhalf jaar is te overbruggen en dat scheelt ons een stuk in de portemonnee. Ook wel begrijpelijk als je het plaatst in de tijd waar het zich afspeelde maar dat het een opdracht van hogerhand zou kunnen zijn wil er bij mij niet in.
Boven staand stukje hoort eigenlijk niet in een verslag ( is mijn mening) maar ik wilde het toch even kwijt.
Er konden nog wat vragen gesteld worden en na een mooie avond ging iedereen naar huis.